ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΝΕΑ :
Home » » ΟΠΛΑ: Η Διαβολική και Δολοφονική Μυστική Οργάνωση του ΚΚΕ

ΟΠΛΑ: Η Διαβολική και Δολοφονική Μυστική Οργάνωση του ΚΚΕ

Written By billym on 3 Απριλίου 2013 | 4/03/2013

Στο τέλος του κειμένου υπάρχει λινκ για κατέβασμα βιβλίων
Γράφει ο Άγις Στίνας στο βιβλίο του "ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ-ΟΠΛΑ":

Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το έργο του δολοφόνου το ανέλαβαν οι σταλινικοί. Και εδώ, στην Ελλάδα, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, το εκτέλεσαν με τη μεγαλύτερη λύσσα. Ξεπέρασαν ότι από προηγούμενα γνωρίζουμε σε αγριότητα, κτηνωδία και σαδισμό, ξεπέρασαν και τα πιο βρώμικα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων και τις μαζικές σφαγές των μαύρων από την Κου Κλουξ Κλαν.

Αγωνιστές γνωστούς, αφοσιωμένους με όλη τους την ψυχή στο απελευθερωτικό κίνημα των εργαζομένων, δοκιμασμένους από χρόνια φυλακή, εξορία και βασανιστήρια, τους έσφαζαν τους έκοβαν το λαιμό ή τους κάνανε λυώμα το κεφάλι με ρόπαλα. Από τις εκατοντάδες των αγωνιστών που έπεσαν κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου θα αναφέρουμε μερικά ονόματα: Τον Δημοσθένη Βουρσούκη, αγωνιστή από τους πιο εκλεκτούς τους πιο αφοσιωμένους, πιο δραστήριους, πιο μορφωμένους, δραπέτη της Ακροναυπλίας, τον έπιασαν και τον σκότωσαν τις μέρες της «απελευθέρωσης» και της «εθνικής κυβέρνησης». Τον Θύμιο Αδραμυτίδη, υπάλληλο του Ευαγγελισμού από τους πιο αγνούς και σεμνούς αγωνιστές που οι συνάδελφοι του τον είχαν εκλέξει παμψηφεί στη διοίκηση του συνδικάτου τους, τον σκότωσαν μέσα στην αυλή του Ευαγγελισμού, το πρωί της 3ης Δεκέμβρη 1944, όταν καλούσαν συλλαλητήριο για την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα» του λαού. Τον Θανάση Οικονόμου, φοιτητή, στέλεχος της ΕΠΟΝ του Γκύζη που πέρασε στις γραμμές των διεθνιστών, τον σκότωσαν αφού πρώτα του έβγαλαν τα μάτια. Τον Παναγιώτη Τσιγγέλη, εργάτη, δραπέτη από τα νησιά, τον έσφαξαν αμέσως όταν τον έπιασαν στη Βάθη, με μαχαίρι όπως σφάζουν τα αρνιά. Σκότωσαν τον Νίκο Αραβαντινό, παληό διεθνιστή κομμουνιστή, πασίγνωστο σε όλη την Κεφαλονιά για τους αγώνες του στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, με πολλά χρόνια φυλακή και εξορία. Τον πατέρα του, γνωστό προοδευτικό δάσκαλο τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί. Σκότωσαν τον Σταύρο Βερούχη, ανάπηρο πολέμου, τυφλό από πολεμικό αέριο, γραμματέα της «Ομοσπονδίας αναπήρων και θυμάτων πολέμου» και εκλέκτορα της ΠΕΕΑ. Αυτόν τον σκότωσαν γιατί, όταν στο Πλατανιστό της Εύβοιας ανακάλυψαν μια αποθήκη με λάδια, αυτός επέμενε να διανεμηθεί το λάδι στους αγρότες που πέθαιναν από αποβιταμίνωση και όχι στην «Επιμελητεία του Αντάρτη» που ζητούσε ο υπεύθυνος του ΚΚΕ. Σε λίγες μέρες τον πήραν για μια δήθεν σύσκεψη της ΠΕΕΑ και στο δρόμο κυριολεκτικά τον αποκεφάλισαν. Σκότωσαν τον Γ. Δόξα εργάτη ελαιοχρωματιστή, τον Μ Μούσκα γκαρσόνι, τους αδελφούς Θεμελή καπνεργάτες, τον Κ. Χαριτωνίδη επαγγελματία, τον Π. Παναγιωτίδη ράφτη, αδελφό του Ν. Παναγιωτίδη που είχε πεθάνει στην Ακροναυπλία, τον Κώστα Δαμαλά τσαγγάρη, τον Στρ. Σπανέα δημοσιογράφο, και άλλους.

Αυτοί είναι ορισμένοι από τις εκατοντάδες διεθνιστές επαναστάτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους από το χέρι του σταλινικού δολοφόνου την πίστη τους στο Σοσιαλισμό και την Επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι φονιάδες ήξεραν ποιους σκότωναν. Ήξεραν ότι σκότωναν επαναστάτες και γιατί ήταν επαναστάτες τους σκότωναν. Δύο από αυτούς τους αρχιδήμιους, ένας Παρασκευάς στην Καισαριανή και ένας Μπάρμπας στον Πειραιά, πέρασαν με την μεγαλύτερη άνεση, μετά την ήττα του ΕΑΜ, στην Ασφάλεια για να συνεχίσουν από εκεί την ίδια δουλειά.

Εκτός από τη δική μας οργάνωση που από την πρώτη μέρα κατήγγειλε την απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου και του «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα, οι πιστοί στην 4η Διεθνή τροτσκιστές, όπως και οι αρχειομαρξιστές, ήταν υπέρ της κριτικής υποστήριξης του ΕΑΜ και ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Και όμως, δεν έκαναν ούτε γι' αυτούς διάκριση. Όπου τους βρίσκανε τους έσφαζαν με την ίδια λύσσα. Μερικοί, κυρίως αρχειομαρξιστές, που πολεμούσαν στις γραμμές τους, είχαν κι αυτοί την ίδια τύχη. Τους σκότωσαν. Οι πιο πολλές από τις μαυροντυμένες μανάδες στο Πολύγωνο, στην Κοκκινιά και στο Αγρίνι ήταν μανάδες τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών αγωνιστών που τα παιδιά τους τα έσφαξαν οι σταλινικοί. Τα περισσότερα εγκλήματα έγιναν στην περίοδο της «απελευθέρωσης», της «Εθνικής Κυβέρνησης» στην οποίαν συμμετείχε και το ΚΚΕ και τον Δεκέμβρη. Στις εφημερίδες του το ΚΚΕ έγραφε:

«Η εξασφάλιση της τάξης και της ομαλής πολιτικής ζωής, σε τέτοιες στιγμές, είναι εθνικό χρέος. Αποφύγετε την αυτοδικία. Όποιος συλλαμβάνεται θα παραδίνεται στην Αστυνομία επί αποδείξει. Η εντολή αυτή ισχύει με προειδοποίηση προσωπικής ευθύνης των γραμματέων των αχτιδικών».

Και όμως, αυτές ακριβώς τις μέρες είχε εξαπολυθεί ένα γεμάτο λύσσα πογκρόμ εναντίον των επαναστατών διεθνιστών. Η διαταγή ίσχυε μόνον για τους Χίτες, τους τσολιάδες, τους συνεργάτες των αρχών κατοχής, όχι για τους διεθνιστές. Στις καταγγελίες για τις σφαγές η απάντηση τους ήταν: «Εμείς είμαστε μαρξιστές και ο μαρξισμός «ως γνωστόν» καταδικάζει την ατομική τρομοκρατία. Συνεπώς δεν μπορεί να είμαστε εμείς». Και όμως ήξεραν και οι ίδιοι ότι κανείς δεν τους πίστευε και ότι όλοι ήξεραν ποιοί ήταν οι φονιάδες και ποιοί τους είχαν οπλίσει. Όταν έπιασαν τον Βουρσούκη, πήγαμε μια επιτροπή στον Τσιριμώκο που ήταν υπουργός στην «Εθνική Κυβέρνηση» και διαμαρτυρηθήκαμε. Αυτός τρέμοντας, κυριοκεκτικά τρέμοντας, μας λέει προσέχοντας να μην τον ακούσει κανείς: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε, φυλαχτείτε». Το ΚΚΕ ποτέ δεν είχε το θάρρος να πάρει την ευθύνη γι' αυτή τη σφαγή των διεθνιστών. Και οι σημερινοί «ανανεωτές του κομμουνισμού», που τότε βρίσκονταν στην ηγεσία του ΚΚΕ, ποτέ δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να αναφερθούν σ' αυτή τη σφαγή, όπως και σε σειρά άλλων εγκλημάτων του ΕΑΜ και να δώσουν μια οποιαδήποτε δικαιολογία. Ο τίτλος της ειδικής οργάνωσης των εκτελεστών και των βασανιστών στην υπηρεσία του ΕΑΜ ήταν ΟΠΛΑ. «Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών».


Η ΣΕΙΡΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ

Όσα στελέχη του ΚΚΕ είχαν κατά καιρούς διαφωνήσει με τη γραμμή του, ακόμα και από το πολύ μακρινό παρελθόν, έπρεπε να πεθάνουν.

Σκότωσαν τον Ασημίδη (Γ. Κωνσταντινίδη, Γλαυκό) βασικό ιδρυτικό στέλεχος της ΟΚΝΕ, τελειόφοιτο του ΛΕΝΙΝ-ΚΟΥΡΣ και μέλος της διορισμένης από την Κ.Δ. το Νοέμβρη του 1931, Κεντρικής Επιτροπής του Ζαχαριάδη, ο οποίος επί πλέον τον είχε αποκαλέσει τραμπούκο και παρανοϊκό. Όταν ο Ασημίδης διαγράφηκε από το ΚΚΕ παραιτήθηκε από κάθε πολιτική δράση και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Αυτό δεν ήταν ελαφρυντικό και δεν είχε σημασία. Διαφώνησε, έπρεπε να πεθάνει.

Σκότωσαν τον Π. Σκυτάλη (Παναγιώτη Τζινιέρη) δάσκαλο, τελειόφοιτο της ΚΟΥΤΒ, γραμματέα της περιφερειακής Αθηνών και κατόπιν της Περιφερειακής Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, συγγραφέα σειράς έργων για το εργατικό κίνημα. Στη δικτατορία του Μεταξά βρέθηκε έξω από το ΚΚΕ και στην κατοχή πήγε στο χωριό του, Κουνινά του Αιγίου, και δούλευε στα χωράφια για να ζήσει. Σε όλη την περιοχή και όχι μόνο στο χωριό του ήταν γνωστός, όλοι τον σέβονταν και όλοι τον εκτιμούσαν σαν έναν τίμιο, αγνό και μορφωμένο κομμουνιστή. Κάποια μέρα πέρασε από τα Κούνινα ο Βελουχιώτης και τον ζήτησε. Ο Τζινιέρης ήταν αυτός που είχε πάρει τον Θανάση Κλάρα, τον κατοπινό Βελουχιώτη, στην Περιφερειακή Επιτροπή της Αθήνας, ενώ όλοι οι πριν απ' αυτόν περιφερειακοί γραμματείς ποτέ κανείς δεν του έδωσε σημασία. Συζήτησαν αρκετές ώρες. Ποιος ξέρει τί είπαν. Σε λίγες μέρες τον έπιασαν και συνοδεία τον πήραν στην «Ελεύθερη Ελλάδα». Εκεί τον έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτός κήρυξε απεργία πείνας και οι δήμιοι του τον άφησαν να πεθάνει.

Σκότωσαν τον Α Ντούβα. Το αμάρτημα του ήταν ότι ανήκε στην τάση του Ασημίδη. Αλλά όταν ο Ασημίδης τα παράτησε, αυτός έμεινε στο ΚΚ. Στην Ακροναυπλία του είχαν δώσει και πόστο. Κάποτε φαίνεται θυμήθηκαν ότι είχε διαφωνήσει και διατάχτηκε η εκτέλεση του. Τον αδελφό του τον Γ. Ντούβα, γραμματέα της ΟΚΝΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς των Νέων, τον εκτέλεσαν στη Ρωσία μαζί με τους Χαϊτά, Κολοζώφ, Μαρκοβίτη, Κλειδωνάρη, κ.λπ. στη μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών από τον Στάλιν το 1936 - 1938.

Σκότωσαν τον Δαμασκόπουλο, το πιο δραστήριο στέλεχος στους δημοσίους υπαλλήλους. Γι' αυτόν είχε κάποιος υποπτευθεί ότι είναι χαφιές. Πριν από λίγα χρόνια βρήκαν ότι έκαναν λάθος και τον... αποκατέστησαν. Σκότωσαν τον Γάκη και τον Καπένη, παληά στελέχη του ΚΚΕ που πολεμούσαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ. Αυτοί έπρεπε να πεθάνουν γιατί στην Ακροναυπλία είχαν διαφωνήσει με τον Ιωαννίδη και τον Μπαρτζώτα. Τους κατασκεύασαν ένα κατηγορητήριο από αυτά που κατασκεύαζε ο Βισύνσκυ για προδοσία, κατασκοπεία, κ.λπ. και τους εκτέλεσαν.

Σκότωσαν τον Γιάννη Καλογερίδη, έναν εργάτη απ' αυτούς που την Πρωτομαγιά του 1931 σκότωσαν τον αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλο. Καταδικάστηκε πολλά χρόνια φυλακή και έμεινε με τον Τυρίμο, βουλευτή του ΚΚΕ, μέλος του Π.Γ. γραμματέα της Π.Ε. Αθηνών, ο οποίος πέρασε κατόπι στην Ασφάλεια και στην Προσωρινή Επιτροπή που κατασκεύασε ο Μανιαδάκης και κατόπιν στην κατοχή, βρήκε τη θέση του στους τσολιάδες του Ράλλη. Ο Καλογερίδης όταν βγήκε από τη φυλακή δεν μπήκε σε καμιά οργάνωση. Έπιασε δουλειά σ' ένα μαγειρείο στον Πειραιά και εκεί τον βρήκαν και τον σκότωσαν επειδή πριν από πολλά χρόνια είχε διαφωνήσει με τον Τυρίμο.

Σκότωσαν στη Θεσαλονίκη τον Στεργίου, έναν παληό κομμουνιστή καπνεργάτη, πολύ αγαπητό σε όλους τους εργάτες, ανεξάρτητα από τάσεις. Η δολοφονία του είχε προκαλέσει τότε γενική αγανάκτηση σ' ολόκληρη την εργατική τάξη.

Σκότωσαν τον Κ. Σπέρα αναρχικό τσιγάρα, στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, πριν από την ίδρυση της ΓΣΕΕ και αρχηγό της εξέγερσης των μεταλλωρύχων της Σερίφου τον Αύγουστο του 1917. Είχε πάρει μέρος στο Ιο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ως εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, των οποίων τις ιδέες υποστήριξε σε αυτά τα συνέδρια. Κατόπι, με την πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, παραιτήθηκε από κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Η μπροσούρα που έγραψε στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικώτερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.

Σκότωσαν τον Στέλιο Αρβανιτάκη, εργάτη τσιγάρα, κύριο εκπρόσωπο της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα και τον μόνο που είχε διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή της Κρονστάνδης, το Μάρτη του 1921. Το 1923 - 1924 ήταν από τους αρχηγούς της Κομμουνιστικής Ένωσης του Πειραιά, της Οργάνωσης των πιο μαχητικών προλετάριων του Πειραιά που αποσπάστηκαν από το ΚΚΕ και την οππουρτουνιστική και απεργοσπαστική πολιτική του και βρέθηκε επικεφαλής των απεργών εργατών του Πειραιά σε όλες τις μάχες που έδιναν με τη χωροφυλακή και τους Τσερκέζους του Πλαστήρα. Αποκλείστηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της Κ.Δ. και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Από τότε ζούσε έξω από κάθε οργάνωση, οπαδός του Αναρχικού Κομμουνισμού και πάντα στην πρώτη γραμμή σε όλες τις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις των εργατών με την Αστυνομία. Η εκτέλεση των παλιών στελεχών που είχαν κατά καιρούς διαφωνήσει με την πολιτική του ΚΚΕ ή πιο σωστά με την πολιτική της ΚΔ είχε αυτή την έννοια: η διαφωνία με την πολιτική της ΚΔ είναι έγκλημα και τιμωρείται με θάνατο, όπως στη Μαφία και στο Συνδικάτο του εγκλήματος. Έτσι εξασφαλίζεται η μονολιθικότητα. Ποιος θα τολμούσε να διατυπώσει διαφορετική γνώμη από την επίσημη;

Σκότωσαν πολλούς ρεφορμιστές συνδικαλιστές παρόλο που οι αρχηγοί του ρεφορμισμού στην Ελλάδα, ο Καλομοίρης και ο Στρατής, συμμετείχαν ενεργά στο ΕΑΜ.

Εκατοντάδες αρχειομαρξιστές αγωνιστές πολέμησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ με την ψευδαίσθηση της μετατροπής του σε «πραγματικό λαϊκό στρατό στην υπηρεσία της προλεταριακής υπόθεσης». Και όμως, έπεσαν και αυτοί κάτω από το μαχαίρι και το ρόπαλο του σταλινικού δολοφόνου.

Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του αρχειομαρξιστή Γ. Ποντίκη στην κοινή Διάλεξη - Συζήτηση που έγινε ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο ΚΑΚΕ (Κομμουνιστικό Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδος) στις 15 Δεκέμβρη του 1946, στο Θέατρο «Αλίκη»:

«... Έτσι εξηγείται η μανία των σταλινικών που κάτω από τη σημαία του ΕΑΜ ήθελαν να μονοπωλήσουν όλο το κίνημα Αντίστασης. Έτσι εξηγείται πως δολοφονήθηκε ο σύντροφος μας Πονηρός, αγροτικό στέλεχος και ηγέτης της περιφερειακής Φθιωτιδοφωκίδας. Είναι αυτός που επί Μεταξά ξεσήκωσε τους αγρότες και κατέλαβαν τα μοναστηριακά βοσκοτόπια στην Υπάτη και όταν ο Μεταξάς τον συνέλαβε ξεσηκώθηκε όλη η περιοχή σ' ένοπλο συλλαλητήριο και επέβαλε την απελευθέρωση του. Στην ίδια περιοχή δολοφονήθηκαν επίσης τα στελέχη μας Βογιατζής, Λυμπερόπουλος, Πόλμος και άλλοι. Στο Αγρίνιο σύντροφος μας Αναστασίου, πρώτος οργανωτής του αντάρτικου κινήματος Καλυβιών, αφού κατέρριψε σε τρία ανταρτοδικεία τη σκευωρημένη κατηγορία ότι εξ αιτίας του δεν ανατινάχτηκε τραίνο με τσολιάδες και αθωώθηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε από τέταρτο (ανταρτοδικείο) εμπαθών σταλινικών. Την ίδια τύχη είχαν οι σύντροφοι Ξανθόπουλος Μήτσος και Λευτέρης Καπετανάκης, Καλογεράκης, Μάγειρας, Ζησιμόπουλος, ο αδελφός του δολοφονηθέντος το 1926, Λαδά και άλλοι. Στη Βοστίνα Ηπείρου οι σύντροφοι μας έχοντας αναπτύξει σπουδαία αντικεφαλαιοκρατική και αντικατοχική δράση είχαν υποχρεώσει τους σταλινικούς σε ενιαίο μέτωπο στις εκλογές των λαϊκών επιτροπών της περιφερείας ενάντια στους Ζερβικούς. Οι σύντροφοι μας πήραν την πλειοψηφία στο ψηφοδέλτιο λόγω της μεγάλης τους δύναμης. Νικήθηκε ο Ζέρβας, αλλά μόλις δυνάμωσαν οι σταλινικοί μετέφεραν δυνάμεις απ' αλλού και συνέλαβαν και δολοφόνησαν τους ηγέτες της περιοχής, τους συντρόφους μας Θωμά Παπαδόπουλο και Πλιάκο. Στη Μακεδονία, στην περιοχή του Αμυνταίου ο σύντροφος μας Παπαδόπουλος είχε οργανώσει 500 αντάρτες. Οι σταλινικοί τον κάλεσαν να συντονίσει μαζί τους τον αγώνα και κανόνισαν σχετική συνάντηση όπου τον κάλεσαν. Ο σύντροφος μας πήρε το επιτελείο του και πήγε. Οι σταλινικοί τους είχαν στημένη ενέδρα και τους δολοφόνησαν. Στην Έδεσσα ο σύντροφος μας Γκίκας Μακεδόνας, που επί Μεταξά πήγε να πάρει το παράνομο τυπογραφείο του κόμματος μας από τα χέρια των χωροφυλάκων και σκότωσε έναν τραυματίζοντας δυο, τραυματισθείς και αυτός βαριά, δραπέτης από τους Γερμανούς, δολοφονήθηκε από τους σταλινικούς. Το ίδιο έγινε στην Κοζάνη με το σύντροφο μας Βάμβακα, στην Καβάλα με το σύντροφο μας Κοκκινογιάννη ο οποίος μαζί με άλλους συντρόφους μας είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τους κατακτητές βούλγαρους φασίστες, όταν έπιασαν το παράνομο τυπογραφείο μας. Και ενώ οι σταλινικοί συνέχιζαν το δολοφονικό τους έργο, είχαμε από την άλλη μεριά τις καταδιώξεις των τριών κατακτητών και τις εκτελέσεις των συντρόφων μας. Έτσι, την ίδια περίοδο οι Γερμανοϊταλοί εκτελούσαν στη Θεσσαλονίκη τον σύντροφο μας Βουγιουκλίδη, στέλεχος των τσαγκαράδων του Πειραιά, στο Νεζερό τον σύντροφο μας Λαμπρόπουλο, υπεύθυνο της «Πάλης των Τάξεων», στην Τρίπολη τον Σαράσχο, στην Αθήνα την Πρωτομαγιά του 1944 τους ακροναυπλιώτες κρατούμενους συντρόφους μας Παπαδημητρόπουλο, Χατζηχρήστο, Ανρή Μπεραχιά, Δ. Γιαννακουρέα και ανάμεσα τους τον κατασυκοφαντημένο από τη σταλινική ηγεσία Πέτρο Ανδρόνη για «χαφιέ», για «μπιλλιετάκι». Ο σύντροφος αυτός ήταν μέλος της Γραμματείας του Π. Γ. του Κόμματος μας. Πιάστηκε στις 13 Απρίλη του 1944 για κατοχή όπλων, βασανίστηκε σκληρά από τους χαφιέδες της Ειδικής και τους Γκεσταπίτες. Αυτόν δεν τον έστειλαν οι Γερμανοί με αεροπλάνο στη Γερμανία ούτε οι Άγγλοι τον μετέφεραν από το Παρίσι στην Αθήνα, αλλά μετά 17 ημέρες, την Πρωτομαγιά του 1944 τον εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Αλλά και 4 άλλοι σύντροφοι μας που μεταφέρθηκαν στη Γερμανία την ίδια τύχη βρήκαν με τον Ανδρόνη. Δεν γύρισε κανείς. Εν τω μεταξύ η σταλινική ηγεσία μεταφέρει τις δολοφονίες αρχειομαρξιστών στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβρη του '44 δολοφονούνται στον Βύρωνα οι φοιτητές σύντροφοι μας Σακελλαρίου και Παπάζογλου ενώ μοίραζαν προκήρυξη που καλούσε το λαό να αγωνιστεί ενάντια στους τσολιάδες του Ράλλη. Έπιασαν και δολοφόνησαν τον ηγέτη των αρτεργατών της Αθήνας το Σεπτέμβρη του 1944. Στη Λάρισα δολοφονείται ο σύντροφος Δαμαλάς που ήταν από τους ιδρυτές του ΕΛΑΣ της περιοχής (...)».

«Και συνέχισαν τις δολοφονίες ενάντια μας συλλαμβάνοντας τις αρχειομαρξιστικές επιτροπές που πήγαν να συνεννοηθούν μαζί τους ή παίρνοντας τα ονόματα τους για να τους συλλάβουν εν καιρώ. Τότε, (23 Σεπτέμβρη του '44) έπιασαν τους συντρόφους μας Πετσίτη και Πετρόγλου στο Βύρωνα και Βεργή στα Πετράλωνα και τους δολοφόνησαν ενώ άλλους όσους μπόρεσαν δολοφόνησαν αργότερα, κατά τα Δεκεμβριανά ή τους τράβηξαν ομήρους. Θα θυμάστε, σύντροφοι και συντρόφισσες, τις παραμονές της απελευθέρωσης στους τοίχους, τη μια έγραφαν οι σταλινικοί, «Ο Σπηλιωτόπουλος είναι προδότης», την άλλη «Πειθαρχείτε στο στρατιωτικό διοικητή Σπηλιωτόπουλο» και τις μέρες της απελευθέρωσης «καλώς ήρθατε γενναίοι μας σύμμαχοι», απευθυνόμενοι στους Άγγλους. Θυμάστε ασφαλώς όλοι, ότι μόλις πάτησε ο Παπανδρέου το πόδι του στο Κερατσίνι αγκάλιασε τον Ζεύγο, τον φίλησε και τον είπε: «Μπράβο Γιάννη, καλά τα κατάφερες» (Ριζοσπάστης). Εμείς τα καταγγείλαμε όλα αυτά αμέσως και η λύσσα της ηγεσίας του Σταλινικού Κόμματος ενάντια μας, γιατί την ξεσκεπάζαμε, αύξανε ολοένα (...)».

«Το κόμμα μας σ' αυτό το διάστημα βρισκόταν κάτω από την πιο μαύρη παρανομία και οι αγωνιστές τον κάτω από την πιο άγρια δίωξη. Αγωνιστές τον ΕΛΑΣ που απλώς υπήρχε η υπόνοια ότι είναι αρχειομαρξιστές, δολοφονούνται πισώπλατα κατά την διάρκεια μαχών από φανατισμένα στοιχεία κατ’ εντολήν της ηγεσίας.

Τις μέρες αυτές πιάνεται ο σύντροφος μας Γιώργης Ζούρης, μέλος της Γραμματείας του ΠΓ του Κόμματος μας, και υπεύθυνος του παράνομου τυπογραφείου, δραπέτης τέσσερις φορές από φυλακές και εξορίες της ελληνικής δημοκρατίας του ιδιωνύμου, τέσσερις φορές επί Μεταξά και δυο επί Γερμανών που την τελευταία ξέφυγε απ' τα χέρια τους. Ο ήρωας αντός τον εργατικού κινήματος του τόπου μας, δολοφονείται από την ηγεσία τον Σταλινικού Κόμματος. Μέσα στον Δεκέμβρη επίσης δολοφονούνται χιλιάδες άτομα, φτωχοί βιοπαλαιστές, εργάτες, υπάλληλοι και διαφωνούντες με τη σταλινική ηγεσία αγωνιστές. Γίνεται ένα πραγματικό αιματηρό όργιο σε βάρος αμέτοχων και αφήνονται ελεύθεροι ύστερα από δωροδοκίες, διάφοροι γνωστοί μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, χωρίς κανένας τραπεζίτης, μεγαλοβιομήχανος ή έμπορος να εκτελεσθεί. Αυτό δείχνει ότι η σταλινική ηγεσία υπηρετεί το προνομιούχο ρωσικό στρώμα που ταυτίζεται με τους πλουτοκράτες των άλλων χωρών. Αυτή είναι η εξήγηση, ότι ενώ δολοφονεί χιλιάδες καταπιεζόμενους δεν δολοφονεί κανένα μεγαλόσχημα πλουτοκράτη. (...)».

Κατεβάστε από εδώ:
http://hotfile.com/dl/137764623/3fb0415/OPLA.RAR.html


Στο συμπιεσμένο φάκελο περιεχονται τα εξής αρχεία:

Αναμνήσεις μιας Ζωής στο Επαναστατικό Κίνημα. - Γιάννης Ταμτάκος
Γρηγοριάδης Σόλων - Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974 Τόμος Α΄
ΕΑΜ ΕΛΛΑΣ-ΟΠΛΑ του Άγι Στίνα
Η Δίκη της ΟΠΛΑ (Πρακτικά της Δίκης της "Στενής Αυτοάμυνας ή ΟΠΛΑ στη Θεσσαλονίκη)
Μια Γεύση των Μεθόδων της ΟΠΛΑ – Εσωτερική Μαρτυρία.
Μια Σύντομη Αναφορά σε μια Αιματοβαμμένη Πορεία
Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (Άρθρο της Βικιπαιδεια) Τέσσερεις Δίκες- Γεωργίου Μόδη 


ΠΗΓΗ
 
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ :

Δημοσίευση σχολίου

 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΕΡΣΗ : ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΡΧΕΙΟ | ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΡΧΕΙΟ
Copyright © 2011. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΕΡΣΗ - All Rights Reserved
Template Created by DIGIT PRODUCTIONS Published by DIGIT
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ http://www.aepi.gr/