Αμέσως μετά την συνάντησίν του με τον Στάλιν, ο Νίκος
Ζαχαριάδης επέστρεψε και πάλιν εις το Βελιγράδιον, όπου, υπό συνθήκας άκρας
συνωμοτικότητος, συνηντήθη εκ νέου μετά του Τίτο. μετά του οποίου, συμφώνως με
την εντολήν του Στάλιν, συνεζητήθησαν όλαι αι λεπτομέρειαι της διεξαγωγής του
Συμμοριτοπολέμου. Πολύ βραδύτερον, όταν θα έχει επέλθει πλέον ή συντριβή των
κομμουνιστοσυμμοριτών, ο Νίκος Ζαχαριάδης, θα γράψη εις την σελίδα 38 του
βιβλίου του «Καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα»:
«Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Φαίνεται ότι κατά την μυστικήν εκείνην συνάντησίν Τίτο-Ζαχαριάδη συνήφθη μεταξύ των η ονομαζόμενη «Άγραφος Συμφωνία», του 1946, της οποίας την ύπαρξιν δεν αμφεσβήτησε το Κ.Κ.Ε. Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας». ήτοι τής αισχράς και αντεθνικής αυτής συνδιαλλαγής μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη, δεν ήλθε ποτέ εις την δημοσιότητα, πλην όμως εκ των ποικίλουν ανακοινώσεων των δύο συμβαλλομένων μερών, δηλαδή του Κ.Κ. Νοτιοσλαυΐας και του Κ.Κ. Ελλάδος, διαφαίνεται και προκύπτει σαφώς ότι αύτη αφεώρα εις την τύχην της Ελληνικής Μακεδονίας, δηλαδή εις την παραχώρησίν της εις την Νοτιοσλαβίαν, διά την οποίαν ενέργειαν το Κ.Κ.Ε. ήτο απολύτους σύμφωνον, εις αντάλλαγμα της πάσης φύσεως στρατιωτικής βοηθείας, την οποίαν ο Τίτο θα παρείχε προς τους ανταρτοκομμουνιστάς. Τούτο συνάγεται, κατά τρόπον μη επιδεχόμενον οιανδήποτε αμφισβήτησιν, εκ της ανακοινώσεως του Ραδιοφωνικού Σταθμού των συμμοριτών, της 7ης Ιουλίου 1949. Πράγματι, την ημέραν εκείνην, ο Ρ/Σ των συμμοριτών, η «Φωνή της Αλήθειας», ανεκοίνωσε την απόφασιν του 3ου Συνεδρίου της Σλαυϊκής οργανώσεως Ν.Ο.Φ., της 27-30 Μαρτίου 1949, εις το όποιον μάλιστα συμμετέσχε και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Διά της αποφάσεως αυτής, ή οποία υπήρξε το αποτέλεσμα των αποφάσεων της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (30-31 Ιανουαρίου 1949), ιδρύετο, εις αντικατάστασιν της Ν.Ο.Φ., η Κομμουνιστική Οργάνωσις της Αιγαιακής Μακεδονίας (Κομμουνιστίτσεσκα Οργκανιζάτσια Εγκέϊσκα Μακεντόνια - Κ.Ο.Ε.Μ.), δηλαδή ο οργανωτικός πυρήν του μελλοντικού ανεξαρτήτου κομμουνιστικού Μακεδόνικου Κράτους, εντός του πλαισίου της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, ανεκοινώθησαν και τα έξης:
«Συνεχίζουσα την προδοτικήν της δράσιν, η εγκατασταθείσα εις Σκόπια σπείρα Κεραμιτζήεφ-Γκότσεφ (σ.σ. ούτοι απετέλουν την Τιτοϊκήν ομάδα του Ν.Ο.Φ., μετά δε την, κατ' εντολήν της Κομινφόρμ, αποκήρυξιν του Τίτο υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., διέφυγαν εις τα Σκόπια, όπου και ανασυνεκρότησαν το Ν.Ο.Φ.), επικαλείται την Άγραφον Συμφωνίαν του 1946 και κατηγορεί το Κ.Κ.Ε. ότι την παρεβίασε, με σκοπόν να θόλωση τα νερά και να συγκαλύψη την προδοσία της. Το Κ.Κ.Ε., όμως, διά της προφορικής εκείνης Συμφωνίας δεν απέβλεπε παρά μόνον εις την εξουδετέρωσιν των προσπαθειών του Κ.Κ. της Γιουγκοσλαβίας, όπως υποσκάψη το Κ.Κ.Ε., κατηγορών το Κ.Κ.Ε. ότι δεν εφήρμοσε την αρμόζουσα πολιτική εις το Μακεδόνικο ζήτημα. Επί τη βάσει της καλής εκείνης Συμφωνίας, είναι γνωστό ότι εδόθη πλήρης ισοτιμία εις τους Μακεδόνες, όσον άφορα την συμμετοχή τους εις τον Μακεδονικόν Στρατόν».
Εις την ανωτέρω ανακοίνωσιν του Κ.Κ.Ε. απήντησε, σχεδόν αμέσως, ο Τίτο, όστις εις ομιλίαν του γενομένην, την 1ην Αυγούστου 1949, εις τα Σκόπια, είπε τα εξής διά την περίφημον «Άγραφον Συμφωνίαν»:
«H Ελληνική καθοδήγηση τον Κ.Κ.Ε. πρέπει να γνωρίζη ότι εμείς, επειδή λαμβάνομεν υπ' όψιν το Ελληνικό δημοκρατικό κίνημα, δεν ημπορούμε ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμα της και ν' αποκαλύψουμε πράγματα τα όποια οπωσδήποτε δεν θα παρουσιάσουν κάτω από ωραίον φως τον Ζαχαριάδη και οποιοδήποτε άλλον εκ των καθοδηγητών. Ο αγών του Ελληνικού λαού απαιτεί να κλείσουμε το στόμα. Θα έλθη κάποτε ή ήμερα που ο Ελληνικός και ο Μακεδόνικος λαός, καθώς και ολόκληρος ο κόσμος, θα μάθουν την αλήθειαν».
Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας» έρχεται να επιβεβαιώσει και η απόφασις του πρώτου Συνεδρίου του «Λαϊκού Μετώπου Μακεδονίας» (Κομμουνιστικού Κόμματος Σκοπίων), το όποιον συνήλθε την 3ην Αυγούστου 1946 εις τα Σκόπια. Δια το Συνέδριον εκείνο γράφει ή εφημερίς της Σόφιας «Ζεμλεντέσκο Ζνάμε», της 8ης Αυγούστου 1946. τα έξης: «...Εις το Συνέδριον συμμετείχον και οι αντιπρόσωποι της Μακεδονίας του Πιρίν (του Κ.Κ. της Βουλγαρίας) και της Μακεδονίας του Αιγαίου (του Κ.Κ. της Ελλάδος). Και ούτω εξεδηλώθη, απεριφράστως, η θέλησις του Μακεδόνικου λαού, εξ όλων των μερών της Μακεδονίας, να καταστή ελεύθερος και ηνωμένος, εντός των πλαισίων της Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας».
Άλλα, πλέον των ανωτέρω αποδείξεων, περί του περιεχομένου της «Άγραφου Συμφωνίας», έχομεν και την επιβεβαίωσιν του αρχισυμμορίτου Μάρκου Βαφειάδη, ο όποιος αναφερόμενος εις αυτήν, αφού κατηγορεί τον Νίκον Ζαχαριάδην, τον όποιον μάλιστα, χαρακτηρίζει ως «επαγγελματία εγκληματία» και ως «προδότη της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού» (σελίς 394), γράφει εις τας σελίδας 380 και 381 του 5ου Τόμου των «Απομνημονευμάτων» του, τα έξης:
«...Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, πού το 1946 με τη συμφωνία Τίτο - Πασχάλη - Ζαχαριάδη, τους δίνει τη Μακεδονία ολόκληρη μαζί με τη Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η "Ολομέλεια του 1949, δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της κρατική υπόσταση Μακεδονία - Θράκη ...»
ΠΗΓΗ
«Ο Τίτο και η κλίκα του μας υποσχέθηκαν την πιο πλατειά βοήθεια. Αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση μας να προχωρήσουμε στην οργάνωση της ένοπλης πάλης».
Η επιδρομή των
κομμουνιστοσυμμοριτών στη Βόρεια Ελλάδα είχε ιδιαίτερη χροιά. Εκεί
γέμιζαν τα χωριά με σλαβικά συνθήματα όπως "ΖΗΤΩ ΤΑ ΑΔΕΛΦΩΜΕΝΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΝΙΑΤΑ"! Πιστοί πάντα στη παράδοση της
Ελληνικής Μακεδονίας στον πανσλαβιστικό σωβινισμό. Μετά είχαν
παράπονο που πολλοί τους ονόμαζαν ΕΑΜοβουλγάρους ή σλαβοκομμουνιστές.
|
Φαίνεται ότι κατά την μυστικήν εκείνην συνάντησίν Τίτο-Ζαχαριάδη συνήφθη μεταξύ των η ονομαζόμενη «Άγραφος Συμφωνία», του 1946, της οποίας την ύπαρξιν δεν αμφεσβήτησε το Κ.Κ.Ε. Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας». ήτοι τής αισχράς και αντεθνικής αυτής συνδιαλλαγής μεταξύ Τίτο και Ζαχαριάδη, δεν ήλθε ποτέ εις την δημοσιότητα, πλην όμως εκ των ποικίλουν ανακοινώσεων των δύο συμβαλλομένων μερών, δηλαδή του Κ.Κ. Νοτιοσλαυΐας και του Κ.Κ. Ελλάδος, διαφαίνεται και προκύπτει σαφώς ότι αύτη αφεώρα εις την τύχην της Ελληνικής Μακεδονίας, δηλαδή εις την παραχώρησίν της εις την Νοτιοσλαβίαν, διά την οποίαν ενέργειαν το Κ.Κ.Ε. ήτο απολύτους σύμφωνον, εις αντάλλαγμα της πάσης φύσεως στρατιωτικής βοηθείας, την οποίαν ο Τίτο θα παρείχε προς τους ανταρτοκομμουνιστάς. Τούτο συνάγεται, κατά τρόπον μη επιδεχόμενον οιανδήποτε αμφισβήτησιν, εκ της ανακοινώσεως του Ραδιοφωνικού Σταθμού των συμμοριτών, της 7ης Ιουλίου 1949. Πράγματι, την ημέραν εκείνην, ο Ρ/Σ των συμμοριτών, η «Φωνή της Αλήθειας», ανεκοίνωσε την απόφασιν του 3ου Συνεδρίου της Σλαυϊκής οργανώσεως Ν.Ο.Φ., της 27-30 Μαρτίου 1949, εις το όποιον μάλιστα συμμετέσχε και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης. Διά της αποφάσεως αυτής, ή οποία υπήρξε το αποτέλεσμα των αποφάσεων της 5ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (30-31 Ιανουαρίου 1949), ιδρύετο, εις αντικατάστασιν της Ν.Ο.Φ., η Κομμουνιστική Οργάνωσις της Αιγαιακής Μακεδονίας (Κομμουνιστίτσεσκα Οργκανιζάτσια Εγκέϊσκα Μακεντόνια - Κ.Ο.Ε.Μ.), δηλαδή ο οργανωτικός πυρήν του μελλοντικού ανεξαρτήτου κομμουνιστικού Μακεδόνικου Κράτους, εντός του πλαισίου της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, ανεκοινώθησαν και τα έξης:
«Συνεχίζουσα την προδοτικήν της δράσιν, η εγκατασταθείσα εις Σκόπια σπείρα Κεραμιτζήεφ-Γκότσεφ (σ.σ. ούτοι απετέλουν την Τιτοϊκήν ομάδα του Ν.Ο.Φ., μετά δε την, κατ' εντολήν της Κομινφόρμ, αποκήρυξιν του Τίτο υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., διέφυγαν εις τα Σκόπια, όπου και ανασυνεκρότησαν το Ν.Ο.Φ.), επικαλείται την Άγραφον Συμφωνίαν του 1946 και κατηγορεί το Κ.Κ.Ε. ότι την παρεβίασε, με σκοπόν να θόλωση τα νερά και να συγκαλύψη την προδοσία της. Το Κ.Κ.Ε., όμως, διά της προφορικής εκείνης Συμφωνίας δεν απέβλεπε παρά μόνον εις την εξουδετέρωσιν των προσπαθειών του Κ.Κ. της Γιουγκοσλαβίας, όπως υποσκάψη το Κ.Κ.Ε., κατηγορών το Κ.Κ.Ε. ότι δεν εφήρμοσε την αρμόζουσα πολιτική εις το Μακεδόνικο ζήτημα. Επί τη βάσει της καλής εκείνης Συμφωνίας, είναι γνωστό ότι εδόθη πλήρης ισοτιμία εις τους Μακεδόνες, όσον άφορα την συμμετοχή τους εις τον Μακεδονικόν Στρατόν».
Εις την ανωτέρω ανακοίνωσιν του Κ.Κ.Ε. απήντησε, σχεδόν αμέσως, ο Τίτο, όστις εις ομιλίαν του γενομένην, την 1ην Αυγούστου 1949, εις τα Σκόπια, είπε τα εξής διά την περίφημον «Άγραφον Συμφωνίαν»:
«H Ελληνική καθοδήγηση τον Κ.Κ.Ε. πρέπει να γνωρίζη ότι εμείς, επειδή λαμβάνομεν υπ' όψιν το Ελληνικό δημοκρατικό κίνημα, δεν ημπορούμε ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμα της και ν' αποκαλύψουμε πράγματα τα όποια οπωσδήποτε δεν θα παρουσιάσουν κάτω από ωραίον φως τον Ζαχαριάδη και οποιοδήποτε άλλον εκ των καθοδηγητών. Ο αγών του Ελληνικού λαού απαιτεί να κλείσουμε το στόμα. Θα έλθη κάποτε ή ήμερα που ο Ελληνικός και ο Μακεδόνικος λαός, καθώς και ολόκληρος ο κόσμος, θα μάθουν την αλήθειαν».
Το περιεχόμενον της «Άγραφου Συμφωνίας» έρχεται να επιβεβαιώσει και η απόφασις του πρώτου Συνεδρίου του «Λαϊκού Μετώπου Μακεδονίας» (Κομμουνιστικού Κόμματος Σκοπίων), το όποιον συνήλθε την 3ην Αυγούστου 1946 εις τα Σκόπια. Δια το Συνέδριον εκείνο γράφει ή εφημερίς της Σόφιας «Ζεμλεντέσκο Ζνάμε», της 8ης Αυγούστου 1946. τα έξης: «...Εις το Συνέδριον συμμετείχον και οι αντιπρόσωποι της Μακεδονίας του Πιρίν (του Κ.Κ. της Βουλγαρίας) και της Μακεδονίας του Αιγαίου (του Κ.Κ. της Ελλάδος). Και ούτω εξεδηλώθη, απεριφράστως, η θέλησις του Μακεδόνικου λαού, εξ όλων των μερών της Μακεδονίας, να καταστή ελεύθερος και ηνωμένος, εντός των πλαισίων της Νοτιοσλαυϊκής Ομοσπονδίας».
Άλλα, πλέον των ανωτέρω αποδείξεων, περί του περιεχομένου της «Άγραφου Συμφωνίας», έχομεν και την επιβεβαίωσιν του αρχισυμμορίτου Μάρκου Βαφειάδη, ο όποιος αναφερόμενος εις αυτήν, αφού κατηγορεί τον Νίκον Ζαχαριάδην, τον όποιον μάλιστα, χαρακτηρίζει ως «επαγγελματία εγκληματία» και ως «προδότη της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού» (σελίς 394), γράφει εις τας σελίδας 380 και 381 του 5ου Τόμου των «Απομνημονευμάτων» του, τα έξης:
«...Το άλλο είναι με τον Ζαχαριάδη, πού το 1946 με τη συμφωνία Τίτο - Πασχάλη - Ζαχαριάδη, τους δίνει τη Μακεδονία ολόκληρη μαζί με τη Θεσσαλονίκη, όπως και στην 5η "Ολομέλεια του 1949, δημόσια πια, αποφασίζει για ενιαία και ανεξάρτητη και με δική της κρατική υπόσταση Μακεδονία - Θράκη ...»
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου